Posts

Posted on

Wat jy dink, is wat jy sien, is wat jy word!

Ons het ‘n wyle terug, vir ‘n paar maande, met ‘n oulike klein karretjie gery.  Die eerste keer wat manlief van ‘n UP praat moes ek eers vra vir ‘n prentjie, want ek het nog NOOIT van so kar gehoor; of selfs iewers raakgesien nie.

So kry ons die karretjie en hoe meer UP’s sien ek raak, oral. Alle kleure, wit, grys, blou, charcoal. En ek wonder hoekom ek dit ewe skielik sien? En die eenvoudige rede: dis aangeleerde gedrag. Ek het vir my brein gesê om op die uitkyk te wees vir die spesifieke karretjie.

En baie interessant op die oomblike sien ek orals Mini Coopers raak, (ek weet is dit nie ‘n ougat karretjie nie? Ander dag op pad skool toe en terug het ek 8 getel!) Continue reading “Wat jy dink, is wat jy sien, is wat jy word!”

Posted on

Dood, waar is jou angel dan nou?

(Opgedra aan almal wat moet agterbly en aangaan)

55 “Dood, waar is jou oorwinning? Dood, waar is jou angel?” 57 Maar ons dank God dat Hy aan ons die oorwinning gee deur ons Here Jesus Christus. (1 Kor. 15)

Kleine kindertjies sukkel om konkreet te dink oor die dood, dis moeilik om te dink iemand is terselftertyd onder die grond en in die hemel by Liewe Jesus. My eerste ontmoeting met die dood het net vrees en angs gebring. Ons liewe, dierbare, stekel brakkie het onder ‘n motor beland toe ek seker so 8 jaar oud was. Die klein brakkie was ‘n regte Houdini, uitkom, oorklim en rondloop was sy ding.

Toontjies het motors gejaag en geblaf asof dit die lekkerste tydverdryf op aarde was, terwyl ons salig onbewus was dat hy alweer uitgeglip het. Met Toontjies se verwisseling van die tydelike met die ewige, het daar ‘n ongemaklikheid in my siel kom sit oor Dood en die effek van dood…

Nietemin, die nag lê ek met groot oë op my grondbed langs my ma se bed, met net die getik van die wekker op die bedkassie wat later vibreer tot in my bang kinderhartjie. Continue reading “Dood, waar is jou angel dan nou?”

Posted on

Drade en Sondebokke.

Kleinsus is hier midde, drade en ortodonsie iewers verlede jaar. Van die begin was die Ortodontis skepties oor die spasie om die skeefheid te herstel. So gebeur dit na ‘n jaar en ‘n bietjie se drade dat twee van haar tande moet waai. Ai tog… dis een van daardie goed waar ‘n ma sommer net die hasepad wil kies… Hoekom? Geen ma het lus om te staan en toekyk hoe jou kind seergemaak word  nie, al is dit vir haar eie beswil.

So maak ons afspraak by die Tandarts wat die daad by die woord moet voeg, en kleinsus is ‘n ander soortige tipe gestres oor die inspuitings in die mond. Sy vra-smeek meer as een keer of ons nie maar net kan narkose nie. Ek praat moed in en verduidelik hoekom dit nie so goeie idee is nie.

So breek die gevreesde Vrydagmiddag 14h30 aan en hier sit ons tweetjies in die wagkamer en wag… sy bietjie soos ‘n lam ter slagting, met ‘n bleek gesiggie en rooi ogies. Ek, nie baie lus om toe te kyk nie. Ai ‘n ma se hart moet darem baie kan verduur. Continue reading “Drade en Sondebokke.”