Net nadat ek die opskriffie getik het, toe ‘crinch’ ek so bietjie binne toe, want sjoe dit voel amper disrespekvol teenoor HOM vir wie ek so liefhet, maar in my hart van harte weet ek hier is mammas en vrouens wat dit moet hoor, so optimisties-versigtig gaan ek, met liefde en deernis, hierdie boodskappie probeer oordra! Hoor my hart, nie die woorde nie!
Baie jare gelede met die verhuis van Bloemfontein na Roodepoort was ousus kort-kort siek. Ons het gedink dit kan die lug wees wat vuiler is, sy het nagte om gehoes. Een van die medisynes wat die Pediater lief was om te gee was kortisoon, nou kyk om ‘n een en ‘n half jarige te máák medisyne drink sit nou ook nie in elke ene se broek nie. Continue reading “Vat Nog ‘n Happie van my Jesus, Liefie.”
Betekenis: Iemand wat partye met mekaar probeer versoen.
Draadsitter, skeidsregter, onderhandelaar, mediator … die eintlike woord wat ek soek is bemiddelaar. Hierdie selfopgelegde takie het my op ‘n stadium op en gedaan gemaak. Miskien is dit die abnormale glo dat ander mense se verhoudings my verantwoordelikheid is! Ek weet nie! Ek weet nie eers waar ek daaraan kom nie… Miskien is dit die feit dat verhoudings vir my kosbaar is en dat ek mos regtig nie van konflik hou nie. Sit net nog nooit lekker in my hart en siel nie…
Die verhoudings wat by verre vir my die belangrikste is (waar ek probeer bemiddelaar speel) is die ene tussen Pa en Dogter. My man en my girls… miskien is dit ‘n ma ding? Dis vir my so ‘n kosbare kommoditeit- as ‘n Pa en dogter(s) ‘n mooi verhouding het. En hier is die ding… hulle het eintlik ‘n verskriklike mooi verhouding… Continue reading “‘n Bemiddelaar van Formaat.”
The greatest gifts you can give your children, are the roots of responsibility and the wings of independence. (Denis Waitley)
Dis soms moeilik om ‘n tiener groot te kry, nie omdat hulle so moeilik is, nie maar omdat ons nie ‘n behoorlike handleiding het nie! So kom die afgelope eksamen nader gesluip en volgens my kom kleinsus net nie lekker in rat nie, let wel volgens my…
Hier is wat ek agtergekom het van my twee girls, hulle verskil soos dag en nag, hulle talente en vermoëns verskil, hulle verskil. So het ek nog nooit ‘n groot behoefte gehad om hulle tweetjies te vergelyk nie. Hulle leer prosesse verskil ook soos dag en nag. Die een is linker breinerig, die ander ene is ‘n regte regterbrein. My brein is so half tussen-in.
Nou is dit elke middag dieselfde storie en dit klink ietsie soos: Sussa, moet jy nie begin leer nie, of opsom nie? Jy sal jou alie moet in rat kry poppie… is jy nou klaar geëet? Dink jy nie jy is bietjie klaar ge-TV nie? Ek maak myself en vir haar doodmoeg.
Een van my baie motto’s in die lewe is om altyd verhouding bo enige iets anders te kies… en nou begin ek agterkom, my lyn van vrae is nie in die belang van goeie, liefdevolle verhoudings nie… inteendeel, het ek begin vermoed dit het die teenoorgestelde effek. Eintlik, as ek baie eerlik is met myself, werk ek net op my eie senuwees.
So suiker ons aan op pad eksamen toe…
En een oggend staan ek net op en besluit tot hiertoe en nie verder nie. Ek stap die middag na kleinsus toe met die volgende woorde: Sussa, mamma gee die verantwoordelikheid van leer, eksamen en al daai lekker dinge terug vir jou (mind you, nie dat dit myne was om in die eerste plek te vat nie) … en ek kan die verligting op die gesiggie sit, as sy minder goed gemanierd was het sy seker kliphard “Halleluja” geskree!
En ek voel sommer ook onmiddellik ligter. Ek het ‘n paar dingetjies besef die afgelope paar weke: JY kan nie jou kind met wiskunde help nie. Ek het haar gevra: Hoe kan mamma jou help? Want die stress en angs rondom Wiskunde is ‘n ding! En die antwoord: Mamma kan nie!
So bekommerd wees en kerm help sweet blue …niks! Ek en jy sal moet laat gaan en hulle vertrou. Dis al! Dink jy as jy hom kamer toe stuur om te gaan leer, gaan hy in werklikheid leer? Ek weet nie, ek vra maar net.
En luister, ek moes dit lankal gedoen het, gesê het: Hierso! Vat jou verantwoordelikheid terug. En weet jy wat, ons het een opvolg gesprekkie gehad, want my persoonlikheid vind dit uiters moeilik om net oor te gee en nie ‘n woord verder te sê nie! Ek het vir haar die volgende gesê: Ek het nou vir jou die verantwoordelikheids-stokkie aangegee, maar jy moet dit vat en verder daarmee hardloop.
Ek moes lankal hierdie belangrike stap gedoen het. Sy het bewys deur en deur dat sy die verantwoordelikheid ding ernstig opneem. Net voor die eksamen kom sê sy het Instagram en Tik Tok van haar foon af gehaal vir die Eksamen tyd… dat sy beter kan konsentreer.
Tog is ek ‘n mamma met ‘n liefdestaal om dingetjies vir ander te doen veral die mensies om my. So dis wat ek doen om die eksamen stres te verminder sonder om die verantwoordelikheid terug te steel.
Ek sorg vir lekker, gesonde happies, ek reël ekstra klasse as dit is wat nodig is, ek gee vir haar ‘n goeie multi-vitamien so paar weke voor die eksamen begin en sommer ‘n pilletjie wat help vir konsentrasie. Verder dra ek koffie en rooibostee aan.
So nou en dan as die skedule druk raak, ruk ek sommer die kamer so vining reg, pak bietjie weg, pak bietjie reg. Maar die belangrikste is ek bid. Maar dis my deel, niks meer nie.
Eintlik, was sy al lankal reg vir die verantwoordelikheid stokkie aanvat, miskien was dit ek wat nog nie lus was vir aangee nie, want met elke aangee voel dit mos of nog ‘n stukkie van haar losser raak van my… maar is dit nie wat ons wil hê nie? Gits ons wil nie hê teen 30 dat hulle nog sukkel om voete in die wêreld en lewe te vind nie.
Vriendin en miskien is jy in dieselfde bootjie? Soms moet ons laat gaan en dan moet hulle die besluit neem of hulle gaan swem of sink. En soms moet ons hulle toelaat om bietjies-bietjies te sink, want as hulle dit nie teen 16 geleer het nie, wanneer dan?
If you take responsibility for yourself, you will develop a hunger to accomplish your dreams. (Les Brown)
