Donderdae oggende is my jaag oggende. Nee ek weet nou nie presies hoekom nie, maar dit voel meestal soos ‘n: op-jou-merke-gereed-gaan, dag. So is daar nie tyd vir wonder wat om aan te trek nie, mits ek die girls met ‘n nat kop en sonder grimering (wat jy nooit sal sien nie!) wil gaan aflaai nie.
So ek gryp toe vanoggend eerste die Wees stil tekkies- want ek maak mos hoeka reg vir ‘n gehollery! Ek het die tekkies by ‘n vriendin gekoop en laat druk, om my deurentyd te herinner dat ek moet leer om stil te wees en te vertrou. Dat waar my voete gaan, met of sonder die Wees stil tekkies aan, daar is God. Langs my. In my. Om my. Agter my. Bo my. Onder my… oral…En net daar in die besig, gryp-en-gaan oomblik praat God met my. Continue reading “Die Fluistering in die Windstilte.”
